برگ های پاییزی را با شوق جمع کردم

چسب کوچکم را برداشتم و با تمام قدرتم فشارش دادم

ته مانده ی چسب برای برگ ها کافی نبود ... دستانم را روی برگ ها گذاشتم و با تمام قدرتم فشارشان دادم ... امید داشتم فقط کمی ... فقط کمی بیشتر بچسبد ....

برگ ها خورد شد و ریخت کاغذ را کف دستم گذاشتم بلند شدم و قدم هایم را تند کردم

شوق داشتم برای دادن برگ های خورد شده ....

به پایین خیابان که رسیدم برگ ها ریخت و من خورد شدم از دیدن

گردنبندی که برقش از دور هم

چشم را میزد

دستم کنار بدنم رها شد

با یک زنجیر قلبش را دزدیده بودند .....

و خش خش برگهای کوچکم زیر پایش چه دردناک به گوش می رسید ....

بگذار بگویم ...

از قسمی که میان ما سالهاست بدون کاغذ و قلم چاپ شده ...

 بگذار بنویسم فیلم نامه ای که ننوشته گم می شود در انتهایی ترین گوشه ی این خاطرات خیس و نم دار ....

بگذار بگویم از صدای خنده هایی که دیگر نه دلم را آرام می کند نه ذهن شلخته ی کثیفم را ...

بگذار بگویم از تویی که میان خاطراتم چرخ می خوری بگذار بگویم ...

بگذار بگویم از منی که همیشه متنفر است از

آدم های میان من و تو

بگذار این بار

برای اولین بار

بگویم ..

در حضور واژه های بی نفس 

صدای تیک تیک ساعت را گوش کن 

شاید مرهم درد ثانیه ها را پیدا کنی

نه بهار با هیچ اردیبهشتی...........                   

نه تابستان با هیچ شهریوری...........
نه زمستان با هیچ اسفندی...........
اندازه ی پاییز به مذاق خیابانها خوش نیامد,,,,,,,
پاییز" مهری داشت که به دل هر خیابان مینشست..............

با این که بار ها زیر پای پیاده ها شکست....